Lotte verliet haar partner tijdens de zwangerschap
9 dec 2019 Dit veranderde mijn leven Mama 14

Lotte verliet haar partner tijdens de zwangerschap

Regelmatig deel ik met jullie een ingrijpend verhaal van lezers die dit willen delen. Dit keer het verhaal van Lotte waarin zij vertelt over de moeilijke periode in haar zwangerschap toen zij het besluit nam haar partner te verlaten. Mocht jij ook jouw verhaal willen delen? Uiteraard kan dit ook anoniem. Mail mij dan op info@twinkelbella.nl

Jeugdliefde

Niels en ik kennen elkaar al heel erg lang. Wij hebben bij elkaar op school gezeten en hebben zo best wat van elkaar meegemaakt. Zo woonden we ook bij elkaar in de buurt en speelden we regelmatig samen buiten wanneer het mooi weer was. Ik had nooit verliefde gevoelens voor hem, tot dat we samen naar de middelbare school gingen. Onze school lag een eindje van ons dorp vandaan zodat we samen moesten fietsen. Op een schoolfeest vertelden we aan elkaar dat we verliefd waren en vanaf die tijd waren we samen. Wij waren toen 15 en 16 jaar oud.

Dat wij kinderen wilden hebben wij altijd geweten. Toch stond er vast dat wij beiden eerst wilden studeren. Onze studententijd was vrij pittig omdat we allebei een zware studie hadden. Ik weet nog dat ik in onze studententijd weleens opeens het gevoel kreeg dat er iets niet klopte in onze relatie. Dat Niels misschien net iets te vaak naar andere vrouwen keek, en dat dit mij geen prettig gevoel gaf. Met vriendinnen had ik het hierover en wij wuifden dit ook weer weg. Mannen kijken naar vrouwen en dit betekent niet gelijk dat hij vreemd gaat.

Zwanger na twee miskramen

Na onze studies vonden we beiden een baan. En vanaf toen ging het snel: wij wilden heel graag een kindje. De eerste twee keer ging het mis. Al vrij vroeg na de positieve zwangerschapstest kreeg ik een miskraam. Ontzettend verdrietig was dit. Het gaf mij het gevoel dat mij geen kindje gegund was. Maar de derde keer ging het dan toch goed! Ik had angst dat het ook nu mis zou gaan, alleen zagen wij dit keer luid en duidelijk een kloppend hartje op de echo.

Wat waren we gelukkig! Mijn leven kon op dat moment niet mooier zijn. Ik had een fantastische vriend, een goede baan, en hier zou ook nog een kindje bij komen! Het geluk duurde alleen niet heel lang. Toen ik op een ochtend naar mijn werk wilde gaan, vond ik een oorbel bij de deur van de schuur. En die oorbel was niet van mij. Zonder hier over na te denken legde ik deze op het schap in de keuken en fietste ik naar mijn werk.

In de avond terwijl ik aan het koken was, en mijn vriend de keuken binnen liep, zag ik hem verschieten toen hij die oorbel zag liggen. En daar schrok ik van. Want waarom reageert hij zo? Wat is er met die oorbel? Ik wilde er niet aan denken, maar iets in mij vroeg zich af of er toch niet iets meer aan de hand zou zijn dan dat ik altijd heb gedacht. Ik besloot om niks tegen mijn vriend te zeggen en het eerst te laten bezinken.

Het klopt niet..

En toch knaagde het ontzettend aan mij. Ik wist dat als ik hem hiermee zou confronteren hij misschien wel in de aanval zou gaan. Dus besloot ik zelf op onderzoek uit te gaan. Terwijl hij op een avond aan het douchen was heb ik zijn laptop gepakt en ben ik mails gaan doorzoeken. En het duurde niet lang voordat ik had wat ik zocht. Ik weet niet wat ik erger vond: dat hij vreemd ging, of dat hij geen eens de moeite deed om dit verborgen te houden.

Wat bleek: mijn vriend die ik sinds mijn jeugd al kende en waar ik een kindje mee verwachtte had een liefdesrelatie met een andere vrouw. In diverse mails schreef  hij zelfs dat hij van haar hield. Mijn wereld stortte ineen, en de tranen springen mij nog steeds in de ogen wanneer ik hier aan terug denk. Ik heb de laptop open laten staan in de woonkamer, heb mijn spullen gepakt en ben vertrokken naar mijn beste vriendin. Ik kon het op dat moment niet aan om hem onder ogen te komen.

Inmiddels ben ik acht maanden zwanger. Niels is niet meer in mijn leven. Ik woon bij mijn ouders tot dat ik een plek heb gevonden waar ik samen met mijn kindje (een zoon!) kan gaan wonen. Of hij nog steeds samen is met die vrouw, dat weet ik niet en dat wil ik ook niet weten. Ik wil geen enkel contact meer en richt mij voorlopig alleen op mij en mijn zoon.

Lieve Lotte, och ik lees jouw verhaal met een brok in mijn keel. Wat moet jij veel verdriet hebben om na de vreugde van je zwangerschap ook nog eens je partner te verliezen. Ik hoop dat je komende tijd rust vindt en uiteindelijk de liefde zal vinden die je verdient. Liefs Saskia

Dit artikel is eerder verschenen op Twinkelbella.

Reacties

  • Chaya

    Jeetje wat verhaal. Heb erg met je te doen. Wel ontzettend goed dat je weg bij hem bent, ondanks dat je zwanger van hem bent. Ik wens je het allerbeste en straks lekker genieten van je zoon..
    Onlangs geplaatst door Chaya: Hoe vertel je een kind dat zijn broertje is overleden?

  • Aneta

    Wat een vreselijk verhaal. Ik krijg er tranen van in Mn ogen. Wel onwijs mooi dat je het deelt en anderen er wellicht mee helpt die in dezelfde situatie zitten/ hebben gezeten.
    Onlangs geplaatst door Aneta: Familieagenda’s voor het hele gezin | De 5 leukste en handigste op een rij

  • Kelly

    Mag ik zeggen dat ik je een ontzettende sterke vrouw vind dat je ondanks dat je zwanger bent de keuze maakt om terug te gaan naar je ouders en echt alleen voor jezelf en je zoon kiest? Wat moet dat onwijs moeilijk en verdrietig zijn maar wauw wat een moedige keuze!
    Onlangs geplaatst door Kelly: En? Wanneer komt de tweede?

  • Sanne

    Wauw zo verschrikkelijk ! Maar wat een sterke vrouw , heel veel respect dat ze echt voor haarzelf en haar zoontje kiest ! Heel veel succes nog gewenst in de toekomst !!

  • bertine

    Oh wat een rot situatie! Lijkt me heel moeilijk! Succes nog met de laatste loodjes en geniet straks van je zoontje!

  • Ellen

    Wat vreselijk om daar achter te komen! Ik kan mij voorstellen dat je wereld instort op dat moment!!
    Ik hoop alleen, dat JULLIE zoon niet de dupe wordt van zijn vaders foute keuze(s). Want dat jij hem niet wil zien is meer dan 100% logisch, maar “helaas” geldt dit niet voor jullie kindje en het zou vréselijk zijn als hij zonder vader opgroeit (weet ik uit ervaring).

    Heeel veel sterkte en wijsheid gewenst!

    • Marion

      Mijn kind groeit ook zonder vader op ze is nu 17 en halve maand hele zwangerschap en bevalling heb ik alleen moeten doen. Ze krijgt alle liefde van mij. Natuurlijk had ik liever ook een vader voor haar zij kan er niks aandoen. Maar hij dwong me tot abortus en zei alleen dan kunnen we een sterke gezonde relatie en naderhand zou hij dit niet gezegd hebben. Als hij daadwerkelijk om haar gaf zou hij naar haar vragen en of informeren. Nee hij dreigt me te vermoorden.
      Dus ja wat doe je. Je beschermd je kind en geeft haar alle liefde die je kan geven. En ja het is soms zwaar zeker als ze dan ook nog eens ziek is en jezelf niet in orde. Maar ik doe het met alle liefde en zou haar niet willen missen

  • Naomi

    Ook ik heb dit meegemaakt, inmiddels 32 weken zwanger van mijn eerste kindje, een dochter, mijn ex besloot me te bedonderden in de tweede maand van me zwangerschap, met me onderbuurvrouw!! Ik kwam er pas achter bij 30 weken.
    Ik weet hoe je je voelt! Alles stort in en het verdriet houd niet op! Maar ons kindje doet ons straks alles vergeten! Dat weet ik zeker. Heel veel sterkte meid!

  • Saskia

    Hoewel ik het verdriet heel goed snap, zelf ook meegemaakt, vind ik niet dat je hem weg kan houden bij jullie kind. Die heeft nergens om gevraagd namelijk. Voor kinderen is het belangrijk om contact te hebben met beide ouders.

  • Lizette

    Heel veel sterkte want dit is echt niet makkelijk!
    Ik kan me helemaal vinden in jouw verhaal, ik was 14 jaar en me ex partner 15 haar toen we verkering met elkaar kregen, na 10jaar relatie en een koophuis, en vaste banen besloten wij ook om een kindjes hierbij toe te voegen, na een jaar lang proberen, gelukt! Een gezond, prachtig meisje! Na 3 mnd kwam ik erachter ongepland weer zwanger te zijn en besloten hiervoor te gaan, samen! Helaas is hij vreemd gegaan maar ik kon niet weg , hoogzwanger en een baby van 10mnd, ik koos ervoor om ervoor te gaan! Nu 2 jaar verder kan ik het niet meer, de liefde is op en alle prachtige momenten waarop ik terug moet kijken, zijn verstoort, zo de geboorte van de 2de, als de eerste verjaardag van de eerste, wil graag die periode achter me laten en samen verder gaan met me twee prachtige meisjes, hun zijn mijn gezin waar ik me geluk in vind! Je komt er wel, alleen soms is het een lange weg!

  • Anoniempje

    Goed dat je bij hem weg bent gegaan.
    Maar ik mag toch hopen dat je hem wel contact laat houden met jullie kind als hij er zometeen is.
    Er bestaat niets ergers op de wereld dan je kind niet mogen zien. Geloof mij….
    Jk vind het verschikkelijk dat mijn zoon dood is. Dus ik kan hem niet zien. Maar de wetenschap dat hij levend en wel is en ik hem niet mag zien zou mij meer verdriet doen!.

  • anolimbo

    ik vind je super moedig dat je voor jouw en je kindje hebt gekozen, jouw mannetje gaat zeker niets te kort komen.
    verder denk ik niet dat wij kunnen beslissen of jij de keuze moet maken om je zoontje wel naar zn papa te laten gaan. zeker als papa nu al niet naar hem om kijkt, en als de kleine man er dadelijk is dan wil je ook geen papa voor m die alleen komt als het hemzelf uitkomt. ik heb vanaf mijn 3e levensjaar een stiefpapa en geloof me die is meer papa geweest dan mijn verwekker, hoevaak ik voor een gesloten deur heb gestaan en hoevaak ik voor mijn koppie ben gestoten omdat t mijn “papa” niet uitkwam dat wens je geen een kindje toe!! en de mama mag t dan thuis opsoppen allemaal. dus Ja ik begrijp je keuze maar al te goed en weet zeker dat jij ooit een perfecte papa voor m zal vinden, je hebt tijd zat en je kindje zal t je nooit kwalijk nemen. ik ben mijn moeder dankbaar dat ze zon sterke vrouw geweest is en voor haar kids heeft gekozen, en dankbaar dat ze de meest liefdevolle en geintreseerde stiefpapa voor ons heeft gevonden. die nu 25 jaar later zich Opa mag noemen van 3 prachtige klein zonen van 10& 6 jaar en de jongste van 9 weekjes 🙂 . en mijn echte o zo belangrijke papa?? vraag t me niet die deur heb ik gelukkig optijd dichtgegooid 😉 laat je niet gek maken maar ga juist volop genieten van t moois dat jouw ex jouw heeft geschonken, het enigste goede wat die heeft gedaan. want de rest vervalt op t moment dat iemand denkt dat het gras groener is aan de andere zeide.

    heel veel suc6 de laatste loodjes en een heel mooie bevalling gewenst

  • B

    Lieve schat, je zoon verdient ook een vader. Hij mag dan wel geen goeie partner zijn, dat betekend nog niet dat hij geen goeie vader is.

Reageren op Chaya Annuleren

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.