Elke zondag mag ik een verhaal delen van een lezer over een ingrijpende gebeurtenis. Dit keer het verhaal van Iris waarin zij vertelt over hoe haar moederinstinct haar vertelde dat er iets niet goed was met haar zoontje en hoe zij ervoor moest vechten om dit duidelijk te krijgen.
Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl
Bij een geboorte word je niet alleen moeder maar ook een leeuwin. Bij een geboorte wordt niet alleen je kindje geboren maar ook je moedergevoel, je instinct!
Helaas maar ook gelukkig hebben mijn man en ik dit haarfijn ervaren, godzijdank hebben wij hiernaar geluisterd en werd ik door mijn omgeving serieus genomen! Mijn man, mijn steun en toeverlaat had toch ook echt door dat er iets niet in orde was.
Onze Jip was namelijk net 1 jaar oud geworden toen ik zeker wist dat hij niet in orde was en hij niet zo maar ziek was. Zaterdag 27 mei 2017 was Jip jarig. Wij hebben dit de dag erna groots gevierd met allemaal vrienden en familie. Jip was al wat pips en huilerig maar wij dachten dat dit kwam door de vele prikkels en alle mensen die er die dag waren.
Dit hield een paar dagen aan. Dinsdagavond wilde hij niet eten maar gelukkig nog wel drinken dus er kwam in ieder geval wat binnen. Slapen wilde hij eigenlijk ook niet maar uiteindelijk won de slaap. Wel had ik besloten om de volgende dag de huisarts te bellen omdat naar zijn oren greep en op zijn hoofd sloeg.
Naar de huisarts
Woensdagochtend konden wij bij de huisarts terecht en bleek Jip inderdaad een oorontsteking te hebben. Aangezien deze viraal bleek te zijn heb ik een antibiotica weloverwogen geweigerd. ’s Avonds toen alles alleen maar erger leek te worden had ik spijt van deze keus, alleen had dit uiteindelijk geen verschil gemaakt.
Ik was die middag blij dat mijn man thuis kwam, eindelijk kon ik even wat doen zonder dat Jip non-stop huilend aan mij hing. Siebren nam hem mee naar buiten zodat ik het eten klaar kon maken. Toen Jip eenmaal in de stoel zat werd het huilen alleen maar erger, tot krijsen aan toe. Het krijsen hield aan en niets hielp om dit te stoppen. Na het douchen werd de fles ook geweigerd en het huilen erger. Dit was voor mij de druppel en heb ik de HAP gebeld. Wij mochten direct langskomen en waren nog niet halverwege of Jip begon te spugen.
Oorontsteking?
Aangekomen bij de HAP bleef Jip spugen en huilen. Na onderzoek van de arts bleken het inderdaad zijn oren te zijn en nu werd er ook een buikvirus aan toegevoegd. Receptje voor een kuurtje en hup weer naar huis!
Thuis werd alles alleen maar erger. Slapen wilde hij niet, hij viel heel even bij mij in slaap en ik was inmiddels echt ten einde raad en werd boos op alles en iedereen die mij zei wat ik moest doen! Op dat moment was ik ook 14 weken zwanger. Nadat Jip bij mij in slaap was gevallen heb ik hem in bed gelegd, ik was nog niet beneden en het gekrijs van boven was oorverdovend! Dit kende wij niet van Jip. Hij huilde veel, maar krijsen deed hij niet. Dit was mijn kind niet, er was iets anders met hem aan de hand. Ik wist het zeker!
Ik heb Siebren de HAP opnieuw laten bellen maar zij gaven aan eerst te willen dat wij de zetpil zijn werk lieten doen. Ik was het hier niet mee eens en hij gelukkig ook niet waardoor hij heeft geëist dat wij per direct konden komen of er anders een ambulance werd gebeld. Jip werd door een arts gezien hoe dan ook!
Onderzoek kinderarts
De kinderarts werd in huis gehaald en wij werden naar de afdeling gebracht voor onderzoek door de kinderarts. Na onderzoek van de kinderarts, inmiddels 22:30 en Jip was vanaf 14:30 wakker! Was hij in slaap gevallen en reageerde vrijwel nergens meer op, zo ontzettend uitgeput dat hij was!
Die donderdagochtend is Jip weer gezien door de kinderarts, deze keer voelde zij wel wat in zijn buik en er werd een spoedecho geregeld. Jip wilde wel wat eten en vooral zijn fles. Toen hij voor de echo moest, moest hij ook per direct stoppen met de fles. Voor het geval dat…
Darminvaginatie
De echo liet inderdaad een afwijking zien, namelijk een darminvaginatie! Het in elkaar schuiven van de darmen. Met de ambulance werd Jip naar het UMCG in Groningen gebracht, ik mocht gelukkig mee, en mijn man reed achter ons aan. Aangekomen in het ziekenhuis werd Jip weer steeds zieker en ook in Groningen werd alles met spoed afgehandeld.
Jip kreeg weer een echo en daarna een röntgenonderzoek om zijn darmpjes van elkaar af te krijgen. Met contrastvloeistof probeerde ze deze te ploppen. Maar omdat zijn darmen op een plek in elkaar zaten wat zelden voorkomt konden ze er met de klysma niet bijkomen. Wij kregen de mededeling van de chirurg dat het via een laproscopie verholpen moest worden. Gelukkig was Siebren inmiddels bij mij.
Uiteindelijk was het 00:45 toen hij voor OK mocht. Tegen 04:30 waren ze met hem klaar en bleek zijn darm dusdanig vast en beschadigd te zijn dat er 15cm verwijderd moest worden zodat de vitale darmpjes aan elkaar vast gezet konden worden. Jip werd weer naar de afdeling gebracht en het herstel kon beginnen. Na 3 dagen aan de monitor en morfine mocht hij hier gelukkig vanaf en langzaamaan knapt hij steeds meer op. Althans daar leek het op.
Naar huis
Een kleine week na de operatie mochten wij naar huis, wel met verhoging maar omdat hij nog steeds een oorontsteking bleek te hebben werd er gedacht dat daar de verhoging vandaan kwam. Woensdagavond, die middag waren wij thuis gekomen had hij weer flinke koorts 39,4! Omdat hij eindelijk sliep hadden wij besloten hem te laten slapen en de volgende dag weer contact met Groningen te hebben mocht de koorts aanhouden.
Op vrijdag hebben wij contact gezocht met de HA want Jip zijn koorts bleef en daarbij werd de wond op zijn buik rood. Bij de HA had ik aangegeven dat ik zijn buikwond niet vertrouwde en deze steeds roder en dikker werd. De HA beaamde dit en zei ons de wond goed in de gaten te houden.
Zo gingen wij het weekend in, de thermometer werd bijna een obsessie voor mij. Wij kregen de koorts niet omlaag ook niet met de voorgeschreven dossering paracetamol. Zondag was voor mij de maat vol, Siebren had weer contact gezocht met Groningen. Wij mochten aar de HAP en Jip kreeg allemaal onderzoeken, en zijn ontstekingswaarde waren inderdaad verhoogd. Dinsdag zou er contact met ons opgenomen worden over de stand van zaken en de kuur moest inmiddels zijn werk hebben gedaan. Het werd allemaal niet beter en op dinsdag reden wij weer naar de spoedeisende hulp. En waar wij al bang voor waren was zo. Jip had een wondabces van 5cm bij 2 cm!
De ingreep was snel achter de rug. Jip kreeg een zogenaamde handschoendrain, een steriel stuk van een handschoen die de wond open hield om te kunnen spoelen. Op de uitslaapkamer sliep Jip alweer op zijn buik! Ondanks dat hij net geopereerd was. Dagelijks werd hij gecontroleerd en de kuur moest hij afmaken voor eventuele verdere complicaties.
Bang voor mijn gevoel
Ik ben erg bang geweest voor mijn gevoel. Dit heb ik ook aangegeven in het ziekenhuis. De laatste nacht dat Jip in het ziekenhuis lag heb ik in het Ronald geslapen samen met Siebren.
Omdat ik steeds hetzelfde gevoel heb gehad, en ook al die keren gelijk heb gekregen was ik zo bang weer dat gevoel te krijgen. Ik wist zeker dat mijn kind niet in orde was, wat iedereen hier ook van zei! Gelukkig kon ik terugvallen op mijn man, hij stond hij pal achter mij en steunde mij overal in.
Ik kan alleen maar zeggen, luister naar je gevoel. Jij als moeder, en zelfs als ouders samen weten het beste wat je kindje nodig heeft. Ik ben blij dat mijn gevoel zo sterk is geweest en ik hiernaar heb geluisterd.
Waren wij niet als team, als ouders zo standvastig geweest was er een kans dat wij er nu heel anders voor hadden gestaan. Hier denk ik nu niet te vaak meer aan, ik heb in mijn vakantie veel verdriet gehad van het feit dat Jip zo ziek is geweest en wij zo ons best hebben moeten doen om gehoord te worden.
Jip is weer helemaal de oude en eind november, begin december wordt hij grote broer van een broertje. Wij kunnen hier nu van genieten en straks zijn wij een compleet gezin. Ik heb straks 2 druktemakers en twee keer zoveel zorgen. Maar ook twee keer zoveel liefde om te geven en krijgen. Ik ben enorm dankbaar voor mijn mannetjes die ik samen met mijn grote liefde alles wil geven wat ze nodig hebben…
Liefs, Iris
Lieve Iris, Dankjewel voor jouw verhaal. Zo zie je maar weer dat het voor iedere mama zo belangrijk is om naar haar instinct te luisteren. Wat anderen daar ook van zeggen. Ik hoop dat alles goed met jullie gaat en de rust is wedergekeerd. Heel veel geluk en veel liefs Saskia
Stephanie Reageren
Jeetje wat een heftig verhaal! Heel goed dat je geluisterd hebt naar je gevoel, want zo zie je dus maar! Fijn dat alles nu goed gaat met hem!
Gefeliciteerd met je zwangerschap😃 hoop dat jij/ jullie daar lekker van kunnen genieten!
Silvy Reageren
Amaai moet echt een heftige rollercoaster geweest zijn! Geluk dat hij nu beter is! Geloof je eigen gevoel en probeer nu lekker te genieten… Veel succes met je zwangerschap!
Onlangs geplaatst door Silvy: Joyce’s haar eerste keer: Een blog plaatsen.