De zwangerschap van Dewi: Hyperemesis Gravidarum (extreme zwangerschapsmisselijkheid)
22 dec 2016 Mama 18

De zwangerschap van Dewi: Hyperemesis Gravidarum (extreme zwangerschapsmisselijkheid)

Vandaag mag ik het indrukwekkende verhaal van Dewi met jullie delen. Dewi vertelt over haar eerste zwangerschap en de daarbij behorende misselijkheid. Het bleef niet bij een misselijkheid maar Dewi moest zelfs worden opgenomen vanwege extreme zwangerschapsmisselijkheid, en haar zwangerschap werd met 36 weken ingeleid. Lees je mee?

Rammelende eierstokken

Ik was 30 toen ik zwanger werd van mijn 1e dochter. Eigenlijk waren we  helemaal niet met kinderen krijgen bezig , maar ik kreeg toch “ last” van rammelde eierstokken.  Om mij heen was iedereen zwanger voor mijn gevoel; vriendinnen,  collega’s. Overal zag ik zwangere vrouwen.  Voordat ik zwanger was had ik een beeld in mijn hoofd, over hoe ik het bekend zou maken aan  m’n ouders, collega’s  etc. Ik zou er iets heel leuks van maken. En dan lekker met verlof, wat fijn! Hoe zou ik zwanger zijn? Waarschijnlijk zou ik heel dik worden en wel 20 kilo aankomen.  Zou ik ook zo’n mooie zwangerschapsgloed krijgen, waar iedereen het over heeft….

7 weken zwanger

Toen ik de test deed, was ik 7 weken zwanger! Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, voelde ik mij al gelijk moe en heel erg misselijk, alsof ik last had van een enorme jetlag, die maar niet wegging.  Als ik ‘s ochtends naar mijn werk ging, wat nog een 3 kwartier rijden was, dan was dat een ramp. Ik werd misselijk van de airco in de auto. Ik rook alles tot in het extreme.  Van ademhalen kon ik al misselijk worden. Ik was niet alleen ’s ochtends misselijk maar heel de dag door. Heel de dag had ik een weeïg gevoel, alsof ik elk moment moest overgeven.

Misselijk en weeïg gevoel

Met de dagen  werd het steeds erger, niet alleen de misselijkheid, maar ik begon ook echt over te geven. Ik kon bijna niks meer verdragen, vlees wat gebakken werd, kookluchtjes, parfum, tandpasta en de zeep waar ik mijn handen mee waste.  Het wc blokje met lavendelgeur, waar ik elke minuut in hing. Ik meldde mij uiteindelijk ziek op mijn werk. Onder het mom van “buikgriep” Ik kon gewoon niet meer werken. Het werd steeds erger. Het werden overgeefsessies.  Maar niet alleen overgeven.  Ik kon ook moeilijk licht verdragen. Ik werd er duizelig en misselijk en constant dat weeïge gevoel. Ik weet nog heel goed dat ik op vrijdagmiddag de verloskundige belde..ik lag toen al een week op de bank, ik kon niet meer rechtop staan. Het was zo vermoeiend, constant misselijk en overgeven. De verloskundige vertelde mij dat misselijkheid er wel bijhoort. Dus heel eerlijk dacht ik dat normaal was. Misselijk zijn hoort er wel een beetje bij.. zei ze..

Huisartsenpost

De vrijdag en in het weekend ging het zo slecht met mij. Ik hield niks meer binnen. Ik had zo’n dorst! Ik snakte naar een glas appelsap, cola of iets, maar als ik een slok nam kwam het er alweer uit. Ik kon niks meer eten. Ik lag daar alleen maar op de bank. Als ik opstond werd ik misselijk. Normaal lopen kon ik niet meer. We zijn toen zaterdagochtend naar de huisartenspost gegaan. Ik kreeg medicijnen mee en als het dan echt niet meer zou gaan dan moest ik maandag maar even naar mijn huisarts gaan.   En uiteraard hielpen de medicijnen niet. Het hele weekend heb ik als een dood musje op de bank gelegen. Lopen was teveel inspanning. Alles wat ik at of dronk kwam er direct weer uit. Op het laatst dronk ik niet meer, maar bleef ik om de vijf minuten spugen. Ik weet nog dat overgeven heel pijn deed. Ik gaf  alleen gal over, want ik dronk niks en at niks meer.

Ik heb geen buikgriep!

Maandagochtend zijn we direct naar de huisarts gegaan.  De huisarts had het eerst over buikgriep! Ik barstte in tranen uit. Ik was zo op! Ik wou eigenlijk gewoon afgevoerd worden naar het ziekenhuis. Ik riep ; “Ik heb geen buikgriep! Ik ben 9 weken zwanger! En 5 kilo afgevallen” De huisarts nam mij toen eindelijk serieus. Ze nam mijn pols op en ik moest op de weegschaal staan. Toen zei ze ; ik ga een ziekenhuisopname regelen.

zwangerschapsmisselijkheid

Hyperemesis Gravidarum

Ik ging mijn werk bellen; met de mededeling dat ik zwanger was en naar het ziekenhuis moest. Mijn man heeft mijn spulletjes ingepakt,omdat ik gewoon te zwak was om maar enige inspanning tedoen. Ik lag alleen maar op de bank. In het ziekenhuis kon ik gelijk aan het infuus. Ik was zo uitgedroogd dat ze niet normaal het  infuus konden aanbrengen. De aders gaan rollen en het prikken was bijna onmogelijk geworden. Na poging vijf door de verpleegster werd de arts er maar bijgehaald om te prikken.  De diagnose werd gesteld; Hyperemesis Gravidarum oftwel extreme zwangerschapsmisselijkheid.  Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen aan het infuus. Moest weer “leren”eten in kleine stukjes. En ik had constant een bakje onder mij als ik moest overgeven. Op dat moment voelde ik mij heel alleen en heel down in het ziekenhuis. Voor mij hoefde de zwangerschap zo echt niet meer.

Erfelijke bloedarmoede

Met mijn baby was gelukkig alles goed. Ze teerde op mijn reserves. Na een week mocht ik naar huis, maar was nog steeds zo zwak en misselijk, wel in mindere mate. Door de infuus was ik niet meer uitgedroogd. Toen ik ongeveer 25 weken zwanger was begon ik mij beter te voelen.  Ik was nog wel steeds erg moe en soms moest ik nog weleens overgeven. In het ziekenhuis was gebleken dat ik een erfelijke bloedarmoede had en een B12 tekort. Hierdoor kreeg ik om de aantal weken een B12 injectie., waardoor ik ook iets meer energie kreeg. Ik heb de gehele zwangerschap ook niet meer kunnen werken, dat was gewoon teveel inspanning.

Ik genoot niet van mijn zwangerschap

Ik genoot niet van mijn zwangerschap. Vond er echt oprecht niks aan. Het enige wat ik mooi vond, was mijn buik. Ik had een heel mooi bescheiden buikje. Ik was niet heel veel aangekomen, helemaal niet, was eerder afgevallen. Rond de 25 weken zag je pas een bescheiden buikje. Met 9 mnd dacht iedereen dat ik nog 6 mnd zwanger was.  Geen enkel moment gedacht dat ik misschien een te kleine baby zou hebben.  Todat mijn verloskundige mij met  34 weken naar de gynaecoloog doorstuurde. Die wat groeimetingen deed en een groeiecho, maar vooralsnog hoefde ik mij geen zorgen te maken.  (dus dat deed ik ook niet) De gynaecoloog zei; “je bent zelf ook niet zo groot, dus ik schat dat de baby niet groter dan 5 pond zal worden. Ik kan er nu nog niet zoveel over zeggen, kom over 2 weken terug” Prima dacht ik…met 36 weken kwam ik terug.  Kort daarvoor  sprak ik mijn verloskundige nog die nog riep nog naar mij; “als je wordt ingeleid, bel je mij dan nog even? “Ik dacht alleen maar, waarom zou ik worden ingeleid?

Groeiachterstand Baby

Dit keer was de gynaecoloog, toch wat langer aan het meten. “En je voelt het kindje nog wel goed?”Uh ja..denk het wel?!? Nog steeds maakte ik mij niet druk. Todat hij zei; Ik wil het kindje toch halen? Het is nauwelijks gegroeid in de twee weken. Mijn kleine meisje had een groeiachterstand van 6 weken.   Ik weet nog dat ik toen nog heel rustig was en antwoordde, okay en wanneer? (Ik dacht volgende week) “Nu meteen”,  was zijn antwoord. Ik kon dus meteen blijven! Uiteindelijk werd ik niet meteen ingeleid, maar moest eerst rusten. Ik verbleef toen al in het ziekenhuis en na twee dagen werd ik ingeleid.

Couveuse afdeling

De avond daarvoor kwam de gynaecoloog nog langs om te vertellen dat ze klein zou zijn en dat ze direct naar de couveuse afdeling moest.  Ook moest ik rekening houden met een eventuele spoedkeizersnee, omdat de baby zo klein zou zijn en mogelijk de weeën niet aan zou kunnen. Ik lag daar al een paar dagen  in het ziekenhuis en was het al zo zat, dat ik alleen antwoordde met ; “ ja maak mij niet uit, kind moet er toch uit”

Uiteindelijk is ze via de normale weg binnen 2,5 uur geboren met een heel medisch team om mij heen (wat mij uiteraard ook niet meer uitmaakte)  Ze was een heel klein hummeltje van bijna 2100 gram. Ze moest direct na de couveuseafdeling. Ze deed het heel goed en na 8 dagen mocht ze gelukkig naar huis met een gewicht van 2300 gram.

Ik (we)heb heel lang volgehouden dat we het maar bij een kindje zouden houden, maar ondanks mijn slechte zwangerschap zijn we toch voor een tweede kindje gegaan. Deze verliep niet heel anders dan de eerste,  maar ik was wel overal sneller bij, omdat ik direct al onder controle was bij de gynaecoloog.

Op de foto was ik 7 maanden zwanger. Inmiddels 10 jaar geleden;))

Reacties

  • Felicia

    Jeetje wat bijzonder om er zo laat achter te komen bij 7 weken dat je zwanger bent. Ik ben er begin deze week achter gekomen dat ik weet zwager ben van ons vierde kindje . Voor mijn man iets te snel maar ja was ook een verassing niet gepland
    Want ons jongste dochtertje is nu pas 9 maanden
    Gaat pittig worden maar ja dat heb ik er voor over .
    Ik hoop alleen dat de misselijkheid die jij beschrijft mij bespaard zal blijven.
    Super leuk om zo zwangerschap verhaal te lezen.
    En wat heftig allemaal gelukkig goed gekomen en ben je natuurlijk kunnen bevallen.

    • Dewi

      Ik hoop het ook voor je. Gelukkig is alles goed gekomen. En heb ik twee gezonde meiden van 5 & bijna 10 jaar. Ik wens je een fijne zwangerschap.

  • Loes Johanna

    Poeh wat een heftige zwangerschap. Gelukkig ging met je dochter uiteindelijk alles goed!
    Onlangs geplaatst door Loes Johanna: Zwanger en eten tijdens de kerstdagen

    • Dewi

      Het is inmiddels 10 jaar geleden. Het was eigenlijk dat ik het voor het eerst zo opschreef. Ik vond het zelf weer best “heftig” om te lezen.

  • Romy

    Wat afschuwelijk lijkt me dit. Ook ik was bijna mijn hele zwangerschap misselijk en aan het overgeven. Bij mij is het nooit tot een opname gekomen, maar achteraf gezien had ik me ziek moeten melden want ik functioneerde amper. Fijn dat het goed gekomen is met jou en je kind.

    • Dewi

      Het is vreselijk. Ik heb ook echt nog jaren lang een “trauma” over gehouden. Ik heb nu pas sinds 10 jaar weer een parfum gekocht. Ik kon het in mijn beide zwangerschappen gewoon niet verdragen. Fijne en goede zwangerschap nog.

  • Sonja

    Heftig. Ik herken het deels van m’n tweelinggzwangerschap, maar in minder heftiger mate dan jij! Geen opname, wel twintig weken lang meerdere malen per dag spugen. En twee te vroeg geboren minis bij 35 weken zwangerschap. Nu zijn ze ruim twee en merk je daar (bijna) niets meer van!
    Onlangs geplaatst door Sonja: (H) Olliewood-style

    • Dewi

      Heftig hoor! Komt het door dat je zo misselijk was, dat je kindje zo klein was? Bij mij werkte mijn placenta uiteindelijk niet goed en had ik heel weinig vruchtwater. Bij mijn tweede, was ik ook erg misselijk, daar was ik al voor gewaarschuwd. Maar omdat ik al gelijk onder controle bij de gynaecoloog kwam het niet zover dat ik opgenomen moest worden. Ik had om de weken een groeiecho en werd uit voorzorg eerder ingeleid.

  • martina

    ik ken iemand die ook last heef gehad van extreme zwangerschapsmisselijkheid. ook vaak tot een opnamen gekomen, zo slopend en echt iets wat voor mijn gevoel onderschat wordt
    Onlangs geplaatst door martina: 21 December 2016 – Mijn favoriete kerstoutfits

    • Dewi

      Dat is ook hoor. “het hoort erbij” maar niet als je niks meer binnen kan houden..tot uitdrogen toe..

  • Patricia

    Goed dat je je verhaal doet! Hier gelukkig amper overgegeven, maar wel constant dat weeïge gevoel.
    Onlangs geplaatst door Patricia: Zwangerschapstest kopen is heel avontuur

    • Dewi

      Dankjwel! Ai vervelend…hopelijk gaat het snel over en kun je genieten.

  • Melanie

    Heftig. Ik had een collega die er ook extreem last van had. Die viel erg af en heeft de laatste maanden in het ziekenhuis doorgebracht. Ik was bij de oudste 9 maanden misselijk maar niet zo erg als jij gelukkig.

  • Alien

    9 jaar geleden is mijn lieve dochter geboren. Tijdens haar zwangerschap ben ik 4 keer opgenomen in het ziekenhuis, waarvan de 1e keer toen ik net 5 weken zwanger was. Ik was in 6 weken ook 11 kilo afgevallen. Heb ook nog een tijdje sondevoeding gehad. Het was geen leuke zwangerschap maar gelukkig heb ik een gezonde lieve dochter gekregen.

    • Dewi

      Vreselijk! Nee je kunt ook echt niet genieten zo. Ik weet nog dat ik mij zo down voelde. …vond er niks aan.

  • Cynthia

    Heftig Dewi! Wat een lef om er toch weer aan te beginnen! X

    • Dewi

      ..heeft wel lang geduurd. Gelukkig ben ik in mijn 2e zwangerschap heel goed begeleid. Ik was al direct onder controle bij de gynaecoloog, om de week kreeg ik groeiecho’s . Erg fijn was dat. De misselijk was er toen ook, en heb de eerste 20 wkn ook weer plat gelegen. Kon echt niks. Van opstaan werd ik al misselijk.

  • Vanessa

    Erg herkenbaar, helaas. Zo zijn mijn twee zwangerschappen verlopen. Vreselijk, spugen, duizelig, ziekenhuis opnames, diabetes, etc. De 1e keer lag ik met week 9 plat en bij de 2e zwangerschap bij week 7. Ik heb helaas niet kunnen genieten van de zwangerschappen. Dat gaat gewoon niet. Ben blij dat het goed is afgelopen!

Reageren op Vanessa Annuleren

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.