Hoe het is om alleen te zijn zonder gezin (weekend alleen weg)

Afgelopen weekend mocht ik een weekend naar een Yoga Welness weekend. Hierover zal ik nog het een en ander delen de komende week. Toch wilde ik alvast iets delen over hoe het weekend voor mij was. Met name hoe het is als moeder om even helemaal uit het gezin te zijn.

Ja. Waar zal ik beginnen. De week voordat ik ging hadden wij een beetje kwakkelende kindjes in huis. Ze hadden buikpijn en leken niet helemaal fit. Dan denk je natuurlijk als moeder: oh nee, als ze maar niet ziek zijn als ik er niet ben. Maar gelukkig: het bleek allemaal mee te vallen en ik kon met een gerust hard een weekend weg gaan.

Met een beetje een vol hoofd ging ik uit huis, stapte in de auto en reed naar Soesterberg. Je zal altijd maar net zien dat er voor vertrek nog van alles moet gebeuren. Toch kon ik het vrij snel loslaten. Sophia logeerde bij mijn zus en Senna was bij vertrek ook bij mijn zus, maar zou wel thuis slapen. Ze waren dus in goede handen en dat voelt heel fijn.

Ik moet altijd zoveel van mijzelf

Over het hotel zelf en het weekend zal ik binnenkort nog een aparte blog plaatsen. Maar ik vond het specifieke alleen zijn toch wel de moeite waard om even iets apart over te schrijven. Want: oh! Ik had dit veel eerder moeten doen. Helemaal alleen was ik natuurlijk niet. Er was een kleine groep die ook dit yoga welness weekend volgden en dit was een hele fijn groep. Met hen volgde ik de lessen, ontbeten en dineerden we samen. Zaterdagmiddag was de tijd vrij te besteden en ik dacht zelfs: ik hoef gewoon helemaal niets nu! En dat is zo fijn. Ja, ik had mijn laptop kunnen pakken om te werken (want stiekem stond dit wel in de planning). Maar ik deed het niet. Ik ben op bed gaan liggen, muziek gaan luisteren en het was prima zo. En misschien dat je nu denkt: zo bijzonder is dat toch niet? Voor mij was het wel echt een moment dat ik dacht: jeetje dit is zo fijn gewoon helemaal niets moeten.

Wanneer ik thuis ben is er altijd wel iets dat er moet. Werken, opruimen, was draaien en om nog maar niet te spreken over klusjes die langer blijven liggen omdat ze er bij inschieten. Ik realiseerde mij dat ik mijzelf gewoon geen rust gun. En dat is iets wat ik wel meer wil gaan doen. Heel moeilijk nog hoor, en het zal stap voor stap moeten gaan. Ik wil beginnen met meer hardlopen, wandelen en de rust opzoeken. Ik weet van mijzelf dat ik wel echt iemand ben die van gezelligheid houdt, maar het ook nodig heeft om even alleen te zijn en alles te laten bezinken of overzien. Nu ik heb gemerkt dat het ook echt kan: dat niets hoeven, wil ik dit eigenlijk alleen maar meer haha.

Heb ik de kinderen gemist?

Via de berichtjes van insta kreeg ik heel veel de vraag: mis je de kinderen niet? Ja natuurlijk! Ik mis hen altijd wanneer ze niet bij mij zijn. Maar stiekem: het continue alert moeten zijn en al het onvoorspelbare van het leven met kinderen, miste ik nu heel even niet. Alleen al niet om elke minuut het woord “mama” te hoeven horen was eigenlijk gewoon heel fijn. En toch belde ik zo nu en dan even naar huis hoor. Ik wilde toch weten hoe het daar allemaal ging. En het ging meer dan goed. Vincent en Senna hebben veel gefietst samen en Sophia heeft het onwijs naar haar zin gehad bij mijn zus.

En weer thuis!

En toen kwam ik na een weekend vol met rust weer thuis. En dat is ook heel prettig. Ik kon er wel echt van genieten om te merken dat ze mij hadden gemist. Op gegeven moment had ik twee kinderen op mij liggen en konden ze niet meer stoppen met knuffelen. Wel weer even wennen om bedolven te worden onder heel veel aandacht en heel veel hoge stemmetjes die alles willen vertellen, maar oh wat is het dan weer heerlijk om thuis te zijn.

Tot zover even hoe ik dit weekend persoonlijk heb ervaren met het oog op hoe het is om zonder gezin weg te zijn. Het waren maar een paar dagen, en ver weg was het niet, maar ik heb genoten.

Ga jij er weleens alleen tussen uit?