Het persoonlijke verhaal van een pleegouder
31 okt 2018 Mama Persoonlijk 4

Het persoonlijke verhaal van een pleegouder

Deze week is het vanaf 31 oktober tot en met 7 november 2018 de week van de pleegzorg. Ik weet zeker dat jullie het wel met mij eens zouden zijn dat het pleegouderschap een heel bijzonder mooi iets en vooral ook belangrijk is. Persoonlijk heb ik ontzettend veel bewondering voor alle pleegouders. Ik ben daarom op zoek gegaan naar het persoonlijke verhaal van een pleegouder en was vooral heel erg benieuwd naar haar keuze hierin, en hoe zij het ouderschap ervaart. Lees je mee met het persoonlijke verhaal van een pleegouder?

Persoonlijke verhaal van een pleegouder

Hoe ik ooit op het idee kwam weet ik eigenlijk niet eens meer, maar al als jong meisje wist ik dat ik op een dag zou zorgen voor de kinderen van andere mensen. Ik was me enorm bewust van het leed in de wereld, collecteerde voor Unicef en het KWF en deed aan alle sponsoracties altijd méér dan mijn best. Familieleden zagen mij vaak weer aankomen met verhalen over kinderen die niet naar school mochten, dieren die op het punt van uitsterven stonden of ziektes die we toch écht met z’n allen moesten verslaan! En in mijn toekomst zag ik mezelf en mijn toekomstige man, als we zelf al een aantal kinderen gekregen hadden, zorgen voor kinderen van andere mensen die om de één of andere reden niet thuis zouden kunnen wonen…

Kinderen waren mijn droom

Jaren gingen voorbij maar mijn droom werd groter en steviger. Als in een vriendenboekje gevraagd werd wat ik later wilde worden vulde ik steevast in dat ik mama wilde worden en dat bleef gedurende mijn leven mijn eerst carrière- en levenswens. Natuurlijk ging ik na de HAVO gewoon een HBO opleiding doen, PABO want kinderen bleven natuurlijk mijn droom. Ik ging werken en kwam de man tegen met wie ik trouwde. We hadden dezelfde droom, we wilden dolgraag een gezin.

Jaren gingen voorbij, maar een zwangerschap bleef uit en zo rolden we een heel ziekenhuistraject in. Na liters tranen, ellenlange gesprekken en een gebroken hart bleef ons huwelijk ongewenst kinderloos. En daar was ineens de droom van vroeger, zorgen voor de kinderen van andere mensen. Voor onze trouwdag hadden mijn man en ik het er vaak over gehad en we waren het eens. Als ons gezin biologisch compleet was, zouden we ons openstellen voor kinderen die een veilige plek nodig zouden zijn. Een plek waar ze liefde en zorg zouden krijgen die ze in hun eigen omgeving niet zouden kunnen krijgen.

Het traject om pleegouders te worden

We hebben veel gepraat en gingen naar een informatieavond. Ik las alles wat ik te pakken kon krijgen over het onderwerp en we praatten uren en uren met elkaar, familie, vrienden en kennissen over het onderwerp maar in ons hart wisten we het eigenlijk al lang: wij gingen ons aanmelden voor het traject dat je moet doorlopen om pleegouders te worden.

We voldeden aan de wettelijke eisen, maar dan ben je er nog niet. Er volgt een lang traject van gesprekken, een cursus en meer gesprekken. De raad van de kinderbescherming start een onderzoek naar jullie tweeën, jullie verleden van verkeersboetes tot strafblad, alles wordt overhoop gehaald. Aan het einde van het traject komt er een rapport en wordt je besproken door een mysterieus team en zij vellen het oordeel, mag je worden ingeschreven als pleegouders? Of zien ze af van inschrijving?

Wij werden ingeschreven!! Wat waren we blij en wat was het ook spannend!!! Want ja, hoe gaat het dan verder…???

Pleegouders van twee pleegkindjes

Inmiddels zijn wij de trotste pleegouders van op dit moment twee pleegkindjes en we hebben als pleegouders al enorm veel mee gemaakt! Het is verschrikkelijk zwaar maar ook bijzonder, intiem en heel mooi om te zien wat je voor een kind in nood kunt betekenen.

Je wereld veranderd op de dag dat een eerste pleegkindje je huis binnenkomt. De dingen die voorafgaan aan een uithuisplaatsing zijn zó verschillend dat ik me er niet aan ga wagen erover te schrijven, maar laat ik zeggen dat in Nederland een kind niet voor niks uit huis geplaatst wordt. Als alle hulp ingezet is en niet voldoende blijkt, als kans na kans niet blijkt te werken, dan gaat de jeugdbescherming over tot een uithuisplaatsing en komt een kind dat vanaf dat moment ineens een pleegkind heet, in crisiszorg.

Het verdriet van een kind

Als zo’n kindje bij jouw in huis komt, komt het hele verhaal dat bij dit kind hoort je huis binnen. Ineens krijg je te maken met rechtbankzittingen, voogden, jeugdbeschermers en pleegzorgwerkers. In ons geval kwamen daarbij nog speciaal onderwijs, onderzoekers, fysiotherapeut, psycholoog, psychiater, speltherapeut, enz. enz. En dan heeft het kind in kwestie natuurlijk nog een heel eigen leven, een vader en moeder zijn vaak nog in beeld, opa’s, oma’s, ooms en tantes, vriendjes die het kind van het ene op het andere moment ineens niet meer kan zien en het kind is verdrietig, verschrikkelijk verdrietig….

Er gebeurt zoveel met je als je pleegouder wordt, in ons geval waren er geen eigen/biologische kinderen in ons gezin voordat we pleegouders werden, dus wij waren nog geen ouders. Onze eerste pleegzoon heeft ons dus ouders gemaakt en dat was, zoals bij elke ouder denk ik, in het begin enorm wennen. Zeker ook omdat wij van te voren niet wisten wat we precies konden verwachten. Na een zwangerschap van negen maanden ben je flink voorbereid, je weet sowieso zeker dat het een baby’tje is, jongen of meisje… Wij wisten niets… De leeftijd kon variëren van 0 tot 12 en een jongen of meisje was ook nog de vraag.

Een verrijking van ons leven

Ik kan uren vertellen over pleegouder worden, pleegouder zijn, over pleegkinderen, voogden en alles wat er omheen komt kijken. Natuurlijk beïnvloed het ook niet alleen je eigen leven, ook je vrienden, familie, buren en iedereen om jou heen wordt hierdoor geraakt. Mensen schrikken er soms van of veroordelen het, iedereen bemoeit zich met je en iedereen heeft tips en voorbeelden…

Het heeft ons leven enorm verrijkt, onze relatie is veranderd, verdiept en we hebben een flinke realiteitsbril op gekregen waardoor wij nu kijken naar de wereld om ons heen. Ik geniet enorm van de kinderen om me heen in ons dagelijks leven, ik geniet van het samen op vakantie gaan, koekjes bakken en boekjes voorlezen. Ik vind het superbijzonder om te zien hoeveel je voor een kindje kunt betekenen, ookal los je niet op wat er is gebeurd en ookal veranderd de biologische familie van het kindje niet.

Maar het is ook soms best heel zwaar. Het heeft invloed op je sociale leven omdat het gaat om bijzondere kinderen met een flinke rugzak, je kunt niet meer zo flexibel zijn als voorheen en je hebt vaak te maken met prikkelgevoeligheid… Het contact met de biologische familie gaat niet altijd vanzelf of soepel en het ontvangen van brieven van de rechtbank went in mijn geval nooit…

Kortom er komt veel kijken bij het leven als pleegouder, maar ik denk dat het minder ingewikkeld en eng is dan veel mensen denken. Daarnaast zijn er ook verschillende vormen van pleegzorg wat betekent dat je niet altijd een kind 24/7 in huis krijgt. Ook door bijvoorbeeld weekend- of vakantiepleegouder te worden kun je voor kinderen al een verschil maken voor de rest van hun leven!

Nog meer lezen over het pleegouderschap? Bekijk dan even onderstaande links:

Pleegzorg Nederland zoekt supergewone mensen
Activiteiten in de week van de pleegzorg

Reacties

  • Coco

    Veel bewondering en respect!
    Onlangs geplaatst door Coco: GEZOCHT: Jouw geheim! Hidden secrets.

  • Ilse Visscher

    Heel veel respect! Wat knap dat jullie dat doen en je kan inderdaad zoveel betekenen voor zo’n kind(je)! Echt respect! X
    Onlangs geplaatst door Ilse Visscher: Plog # 29: Een burgerlijk weekendje weg!

  • Heidi

    Moeilijk om te lezen. Mijn zoontje woont helaas in een pleeggezin, en heeft van mij wel altijd alle liefde en zorg gekregen die hij nodig had en verdiende, ik was en ben een goede moeder voor mijn kind. Het is echt niet altijd zo zwart wit, niet elke biologische ouder is niet in staat om zijn of haar kind te bieden wat het nodig heeft. Zijn uit huis plaatsing was destijds toch wel terecht, want ik werd mishandeld en durfde niet bij vader weg. Dat is geen veilige omgeving voor een baby van bijna 4 maanden. Maar hij had het wel goed bij mij, dat stond vast. Daarom doet het ook zo’n pijn..

    Ik heb wel vreselijk veel respect voor pleegouders. Ook voor de pleegouders uit dit verhaal. Het is een prachtige maar zware taak. Zeker bij kindjes die ( psychische) problemen hebben door de thuissituatie.

    Dat is bij mij niet aan de orde en mijn zoontje heeft het ook echt enorm getroffen met de zijn pleeggezin ( hier wonen wel biologische kinderen) en ik vertel ze regelmatig hoe dankbaar ik ze ben. Het is niet niks om een kind van iemand anders ( tijdelijk) te mogen opvoeden en verzorgen. Nogmaals, respect!

  • Lilian

    Wat goed dat je hier aandacht een besteedt en wat een mooi verhaal. Ik ben opgegroeid met een pleegbroertje en ik had ook altijd wel de ambitie om pleegkinderen te nemen. Ook een beetje vanuit idealistisch perspectief. Maar inmiddels is mijn broertje volwassen en heeft zelf een kind gekregen (die uit huis is geplaatst) en zie ik hoe moeilijk het allemaal is, ik zou al dat leed niet aankunnen van dichtbij (ik woon ver bij ze vandaan). Dus alle respect voor jullie!
    Onlangs geplaatst door Lilian: De kluizenaarsmaand, dit is hoe het ging!

Plaats je reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.