Een depressie is eng
1 nov 2015 Mama Prenatale Depressie 28

Een depressie is eng

Inmiddels is het al een aantal keren voorgekomen dat mensen mij adviseren om uit te kijken met wat ik aan anderen vertel. Want ja, als je depressief bent dan gaan mensen een beeld van je vormen en dat is niet wat ik wil toch?

Depressie is een ziekte

Ik heb er een hele tijd over moeten nadenken en simpel gezegd komt het hier op neer; ik vind het belachelijk dat je met een depressie zou moeten uitkijken met wat je aan anderen vertelt. Want wat er dan  gesuggereerd wordt is dat depressie geen ziekte is maar een manier van denken. Een manier die we onszelf hebben aangeleerd en die een mens alleen zelf zou kunnen veranderen.

Heb jij ooit iemand horen zeggen tegen een diabetespatient; ” kijk maar uit met wat je vertelt hoor, straks praten ze over je”.

Tegenwoordig zou je toch denken dat wij mensen beter weten toch? Dat de kennis inmiddels zo groot is dat mensen weten dat, veel psychische aandoeningen, waaronder een depressie, te maken heeft met stofwisselingen in de hersenen.  Helaas komt het op mij regelmatig over alsof een depressie als iets engs wordt beschouwd. Als iets waar we het beter niet te veel over moeten hebben.

Psychiater

Van de week zei iemand tegen mij dat een psychiater toch wel een heel andere specialist is dan een cardioloog of een reumatoloog. Waarom dan? Ik bedoel, elke specialist heeft toch haar of zijn kennisgebied, waarom zou een psychiater anders zijn? Een cardioloog heeft toch ook een heel ander kennisgebied dan een reumatoloog?

Praten over een depressie

Het geeft voor mij alleen maar weer dat er wat mij betreft juist veel meer gesproken zou moeten worden over ziekten zoals een depressie. Als we namelijk allemaal maar onze mond zouden houden omdat anders anderen raar zouden kunnen gaan denken, wordt dit probleem nooit opgelost. Ik ben overigens wel van mening dat je niet alles hoeft te vertellen over je ziekte. Zo ben ik persoonlijk namelijk heel open over het feit dat ik een prenatale depressie heb, maar zou ik niet zo snel concreet mijn klachten gaan beschrijven. Niet omdat ik mij daar voor schaam, maar omdat dit gewoon heel persoonlijk is.

Ik ben heel benieuwd hoe jij over dit onderwerp denkt. Merk jij ook in je omgeving dat psychische aandoeningen taboe zijn? Zou dit ooit nog kunnen veranderen denk je?

handtekening-saskia

Volg jij mij al via FacebookBloglovin , Instagram en/of twitter?

Reacties

  • Sandra

    In mijn omgeving valt het gelukkig mee. Maar dat is ook maar sinds een paar jaar. Daarvoor kreeg je gelijk de stempel ‘gek’ op je gedrukt als je bij een psycholoog of ppsychiater liep. Ik vind dan ook dat je helemaal gelijk hebt dat het niet andersis dan een reumatoloog of ccardioloog. Het is gewoon een ander vakgebied. Goed dat je hier over schrijft hoor! Alleen op deze manier kunnen we dat taboe doorbreken!

  • Anne-Sterre

    In mijn omgeving is het wel een bespreekbaar onderwerp, gelukkig. Ik vind het juist ook van belang dat je er met elkaar over kunt praten en in enige mate steun kunt vinden of krijgen. Ik heb wel het idee dat de komende generaties hier steeds makkelijker mee omgaan, misschien ook omdat steeds meer mensen in aanraking komen met wat voor psychische aandoening dan ook. Het zal ongetwijfeld met de huidige maatschappij te maken hebben.
    Ik hoop sowieso dat het taboe wat er op ligt wel helemaal doorbroken wordt, dat het voor iedereen makkelijker wordt er over te praten. Het is namelijk helemaal niets iets totaal anders, maar gewoon een ander vakgebied inderdaad.

  • Sheela

    Ik merk dat veel mensen graag met je erover praten, zodat ze vervolgens bij de koffie het er met iemand anders over kunnen hebben. Dat merkte ik althans toen ik nog werkte en iemand kreeg een burn out of iemand had idd psychische problemen. Mensen labelen je dan al gauw al ‘gek’ of ‘zwak’, ik ben niet zo van het labels plakken. Ik snap ook nooit hoe mensen zo kunnen oordelen als ze helemaal niet weten wat je achtergrond is, je weet niet waar iemand vandaan komt. Het zou fijn zijn als mensen wat meer respect hebben en elkaar in waarde laten of je nou een gebroken been heb of dat je kampt met depressie..

  • Jeapiebel

    Ik ben ook ooit in depressie geweest. Ik denk in kan in beelden hoe je je voelt en hoe moeilijk het is, onmacht en grijze donkere wolk van ongelukkig steeds boven je hoofd hangen, al wil je het niet. Blijft hij toch. Al schrijf ik er zelf niet erover, heb ik nooit probleem als iemand dat doen. Ik vind het juist dapper dat je durf te delen. Mensen moeten delen wat je wilt delen. Zeggen wat je wilt zeggen, vind ik.
    Psychiater is prima beroep vind ik. Ik denk dat als ik hier geboren was waarschijnlijk heb ik beroep als psycholoog en psychiater zeker overwegen. Prenatale depressie is misschien anders dan normale depressie dat weet ik niet zeker, maar als ik de film gelukkig huisvrouw mag geloven. Het lijkt me ook geen pretje.

  • Margriet

    Juist omdat het zo’n taboe is, is het extra dapper dat jij erover schrijft. En ook goed denk ik, want het is eigenlijk maar raar dat mensen er liever met een boog omheen lopen. Hierdoor ga je je bijna schamen als je een depressie hebt, waar je absoluut niets mee opschiet.

  • Bente

    Ik blijf het ook maar gek vinden dat mensen psychische ziektes niet net zo serieus nemen als andere ziektes, dat men je niet serieus neemt… Nu heb ik zelf nooit last gehad van een depressie (al heb ik wel een tijdje last van angstaanvallen gehad, ook geen pretje) en heb ik psychologie gestudeerd. Gelukkig werd ik in mijn omgeving wel serieus genomen maar het is toch stom dat men psychische problemen als een taboe zien..

  • Adinda

    Ik heb veel respect voor jou! Vind heel knap dat je er zo eerlijk over praat en dat je het taboe verbreekt. Ik merk het ook wel aan mensen om mij heen dat ze het niet begrijpen. Waardoor ik ook merk dat mensen het niet durven te vertellen of daardoor mensen gaan ontlopen. Terwijl ik juist denk wees gewoon eerlijk, ieder huisje heeft zijn kruisje toch? Wees eerlijk tegen elkaar daar kom je veel verder mee.

  • Stephanie

    Goed artikel! Ik ben het helemaal met je eens en ik vind het ontzettend jammer dat er zo’n ontzettende taboe rust op psychische ziekten. Ik ben er zelf ook mee in aanraking geweest en heb gewoon gemerkt hoe snel mensen in je omgeving een oordeel klaar hebben en dat er eigenlijk gewoon niet over gepraat kan worden. Ik hoop echt zo dat er ooit anders tegen psychische ziektes aan gekeken zal worden, het zal de personen zelf ook een heleboel helpen als er gewoon normaal over gepraat kan worden!

  • Saskia

    Ik vind niet dat er niet openlijk over depressies gepraat en geschreven mag worden. Integendeel. Mensen die snel hun oordeel klaar hebben, hebben zich dus niet goed verdiept in de ziekte zo moet je maar denken (ze weten niet beter). Wat mij wel lastig lijkt, is op het moment dat je kinderen ouder worden en ze dit alles zullen lezen, hoe daar mee om te gaan. Want hoe voorkom je dan een schuldgevoel bij je kinderen? Ook al is dat natuurlijk geheel onterecht, als mijn moeder een prenatale depressie had gehad zou ik me daar toch behoorlijk rot over voelen.

    • Saskia Hardeman

      Hoi Saskia, dankjewel voor je berichtje. Ik wil hier ook nog een keer apart over schrijven maar wil het ook al vast op deze manier beantwoorden. Mijn man en ik hebben heel veel gesproken over deze vraag. Wij zijn van mening dat we er goed aan doen om over dit onderwerp open te zijn. Onze kinderen zullen er later hoe dan ook over horen en ik hoop dat als ze mijn blogjes lezen zij bepaalde dingen beter kunnen begrijpen. In mijn blogjes zie je namelijk (hopelijk) ook terug hoe ontzettend veel ik van mijn kinderen houd en dat zij voor mij het belangrijkst zijn dan wat dan ook. Onze kindjes zijn heel erg gewenst en dat ik ziek zou worden, ja dat kan eigenlijk iedereen gebeuren. Ik ben niet ziek geworden door mijn kinderen maar door mijn hormonen, sprake van een schuldgevoel is er hopelijk niet. En mocht deze er wel zijn, dan hoop ik hier open met mijn kinderen over te kunnen praten.

  • Iris

    Een ziekte is een ziekte, zo zie ik het. Wat je erover wilt vertellen, is ieders eigen keuze.

  • Ilse

    Ik vind het juist goed als mensen hierover praten. In mijn omgeving wordt het gezien als een middel om aandacht te trekken, en ik vind dit vreselijk om te horen. Vooral omdat ik veel mensen ken die onder een depressie lijden. Ik ben het ermee eens dat hier meer over moet worden gesproken, vooral om mensen duidelijk te maken dat mensen die onder een depressie lijden, hier geen inspraak in hebben omdat het inderdaad gewoon een ziekte is. Je kunt toch ook niet bepalen of je kanker hebt of niet? Ik vind het een heel goed artikel, en onderwerp.

  • Channah

    Ik heb wel echt het idee dat het een soort taboe is. Als jij aan iemand vraagt hoe het gaat, dan verwacht je eigenlijk gewoon een ‘goed hoor, en met jou?’ terug. Toch? Ik denk dat de meeste mensen dat hebben. Mensen zeggen niet zo snel als ze niet zo lekker in hun vel zitten, omdat ze niet zwak willen overkomen, of dat mensen gaan denken dat ze gek zijn en ga zo maar door. Zo jammer, want iedereen heeft wel eens een periode in zijn/haar leven waar het even niet zo lekker gaat. En dat is volkomen normaal. Maar ook als het wat minder ‘normaal’ is, met andere woorden een echte depressie bijvoorbeeld, dan vind ik dat het net zo bespreekbaar moet zijn als wanneer het wel goed met je gaat.

  • Natascha

    Ik vind juist dat het steeds minder een taboe wordt, maar misschien ligt dat aan mij. Ik merk dat zeker in deze tijd steeds meer mensen psychische klachten hebben, of misschien lijkt dat zo. In mijn vriendinnen groep zijn dit soort onderwerpen écht heel erg bespreekbaar. En ik vind het ook heel goed dat jij met je blog daar aan bij draagt.

  • Nesrin

    Ik denk dat er zeker een taboe op ligt want als mens is het toch fijner dat je zegt dat het goed gaat en als mens wil je ook graag horen dat het met een ander “gewoon goed” gaat.

    Het is jammer dat sommigen zo naar reageren op het onderwerp depressie, zij weten niet beter. Ik heb zelf geen depressie gehad en ken ik eigenlijk niemand in mijn directe omgeving die er last van heeft maar ik neem dit zeker serieus aan en ik zie het ook als iets ernstigs. Het gevecht is groot en mijn respect voor iemand met een depressie is er.

  • Kiki

    Ik schrijf er ook over op mijn blog. Maar ik merk wel dat er nog een taboe soms op rust. Goed dat je het er over hebt en bespreekbaar maakt!

  • Anita

    Ik heb een zusje die lijd aan een depressie en PTSS. Vooral omdat ze nog jong is hoor je vaak, ach dat is de puberteit dat waait wel over. Wat ik zelf jammer vind is dat als er gezegd word dat je depressief bent mensen vaak gelijk denken dat je gek bent. Ik snap dit vandaag de dag nog steeds niet! Ik vind dat er zeker meer over gepraat mag worden en dat het geen taboe meer moet zijn om erover te praten.

  • Hilde

    Ik vind het ook heel belangrijk dat psychische aandoeningen bespreekbaar worden! In mijn omgeving zijn meerdere mensen die op dit moment een psychische aandoening hebben of hebben gehad,, maar ik merk dat mensen die die ervaring niet hebben soms echt heeeel kort door de bocht over psychische aandoeningen kunnen denken, dat vind ik echt erg! =/
    Super goed dat je dit benoemt in een artikel! 🙂

  • Lilian

    Ik ben behoorlijk bekend met depressies, maar ik blijf het toch moeilijk vinden om – als buitenstaander – mee om te gaan. Voor een deel komt dat denk ik ook omdat iedereen de gevoelens van depressie wel kent, iedereen heeft immers wel eens een dip. En dan weet je zelf wat voor jou heel goed werkt, waardoor je geneigd bent om te denken dat dit bij een ander ook zou werken. Een psychische ziekte als schizofrenie is dan bijvoorbeeld makkelijker als ‘ziekte’ te zien, omdat die ‘symptomen’ hebben die de meeste mensen nooit hebben. Dan kun je er ook minder snel een oordeel over hebben.

    Maar ik vind het goed dat je er heel open over bent hoor. Ik heb er veel mee te maken in mijn omgeving en daar wordt er gelukkig ook gewoon over gesproken.

    • Saskia Hardeman

      Ik snap je heel goed hoor. Om eerlijk te zijn snapte ik er zelf ook niet veel van voordat ik het zelf doormaakte. Maar weet je wat ik daar van geleerd heb; een depressie is niet te vergelijken met een dip. Zelf dacht ik dit ook vaak, maar sinds ik de depressie ken weet ik hoe complex, zwart en zwaar het is. Een dip had ik toen ik jong was ook weleend en komt naar mijn persoonlijke ervaring helemaal niets in de buurt. Maar ik snap heel goed dat als je dit zelf niet hebt ervaren er ook heel moeilijk een voorstelling van kan maken.

  • Sabine

    Amen! Ik ben ook ervoor om het meer bespreekbaar te maken. Psychische aandoeningen zijn niet niks. Worstel zelf met een depressie die na veel onderzoeken binnen de familie, Is gebleken dat het zelfs erfelijk is aan de kant van mijn moeder. Heeft voor mij veel doen ontrafelen in elk geval. zoals te merken Is, ben ik ook heel open erover. Ook nog eens hooggevoelig dus onbegrip times two!

  • Kim

    Zelf ben ik heel open over mijn angst-klachten. En op mijn uni reageert eigenlijk iedereen altijd heel behulpzaam en aardig. Vaak zeggen ze ook: “Wat goed dat je dit vertelt” en dan denk ik: ‘het moet toch normaal zijn dat je dit kunt vertellen’.
    Wat ik ook merk is dat zodra ik iets persoonlijks vertel, anderen ook persoonlijke verhalen delen. Dat vind ik altijd zo mooi.

  • Puck

    Ik vind het goed dat jij zo denkt en depressies bespreekbaar maakt, maar probeer er rekening mee te houden dat niet iedereen zo denkt. Het zou vervelend zijn als de bekrompenheid van anderen jou in de toekomst dwars ligt, omdat jij er gewoon open en eerlijk over bent. Natuurlijk is het goed om open te zijn, maar niet iedereen hoeft natuurlijk alles te weten. Je moet doen wat voor jou goed voelt.
    Ik denk dat mensen die dat zeggen het beste met je voor hebben en je alleen tegen andere (bekrompen) mensen proberen te beschermen.

  • janine

    Ikzelf zit nu weer middenin een depressie en de is de 4e op rij sinds 4 jaar terug. Ik heb laatst nog een blogartikel geschreven ook over mijn depressie maar er ook voor gekozen het wat algemener te houden , de persoonlijke klachten en dingen waar ik dan mee deal hoeft niet iedereen te weten. Het jammere is dat mensen vaak bang zijn voor mensen met een depressie of ze kunnen er niet mee omgaan. Snap dat het heel moeilijk is als omstanders maar de persoon zelf worstelt ook met zichzelf.

  • sandra

    Goed dat je hier over schrijft!! Ik zit nu overspannen thuis (zwaar overspannen zegt de huisarts..) Ook dit is iets waar ik zelf niet graag over praat omdat ik me er voor schaam… Mensen kennen mij absoluut niet zo, ze kennen mij als een sterke krachtige vrouw. Ja, en die nu in elkaar stort.. Gelukkig zegt mijn vriend dat het echt niet is om voor te schamen en dat je schijt moet hebben aan de rest.. Ja, wel makkelijker gezegd dan gedaan..
    Maar ik vind het knap dat je er zo open over bent! Misschien moet ik ook maar een blog wijden aan het overspannen zijn…

    • Saskia Hardeman

      Ah Sandra wat naar om te lezen. Ik wens je heel veel sterkte toe. Je bent nog steeds sterk en krachtig en daarom kom je dit ook door. Liefs Saskia

  • Tessa

    Ik denk zeker dat psychische aandoeningen op een bepaalde manier nog taboe zijn. Wellicht ook omdat het vaak gecompliceerder is dan lichamelijke aandoeningen. Die zijn vaak duidelijker. Concreter. Zo is het, en zo ga ik ermee om en kan ik functioneren. Dat is met psychische zaken vaak vager. En dus enger. En dus zou je dan moeten uitkijken wat je zegt, want wie weet leest een toekomstig werkgever het. Of toekomstig relatiemateriaal. Het is jammer, maar het lijkt nog altijd te zijn hoe het werkt.

  • Eline

    Ja dit, ja! Ik zie mensen wel eens opkijken als ik vertel dat ik therapie heb, maar gelukkig pakt dit juist heel positief uit: vrienden die nu ook hulp hebben gezocht voor iets dat zo gauw onder het tapijt wordt geveegd. Depressie is heel naar. Doe mij maar een flinke buikgriep. Die is tenminste ook zo weer over…

Reageren op Natascha Annuleren

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.