Regelmatig mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het verhaal van Carmen waarin zij vertelt over de geboorte van haar dochter en hoe dit anders liep dan zij had kunnen denken.
Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Mail mij op info@twinkelbella.nl
De bevalling
Midden in de nacht braken de vliezen. We schrokken allebei, nu al? Ik ben pas 36 weken zwanger. Eenmaal in het ziekenhuis zetten de weeën door en wordt uiteindelijke de volgende dag ons dochtertje geboren. Direct nadat zij op mijn buik wordt gelegd voel ik dat het niet goed met haar gaat. Ze wordt slap, huilt en ademt niet. Direct gaan de alarmbellen af bij de verloskundige. Ze wordt gelijk bij ons weggehaald, navelstreng doorgeknipt en weg is ze. Wij blijven in tranen achter.. Mijn vriend loopt er snel achteraan. Daar lig ik dan, alleen in een ziekenhuis bed, net bevallen van mijn dochter. Maar waar zij is? Geen idee? Hoe gaat het met haar? Is het echt foute boel? Er gaat van alles door mijn hoofd. Het voelt alsof ik een uur alleen wordt gelaten. Even later komt de verloskundige terug, er wordt niet veel verteld, alleen dat ze weer huilt… Een opluchting..
Uiteindelijk vertelt een kinderarts dat haar longetjes niet goed rijp waren en zij nog even op de kinderafdeling in de couveuse moet liggen met wat hulp van zuurstof. Ook heeft ze hoogstwaarschijnlijk een infectie waar ze voor behandeld wordt. Een dikke vette domper. Zo hadden wij het niet voorgesteld. De kleertjes lagen al klaar. De verloskundige zei nog, als het goed gaat mogen jullie straks naar huis. Stiekem stel je je daarop in. Helaas blijkt het anders te zijn. We gaan bij haar kijken, daar ligt ze dan, ons kleine meisje, net geboren en nu al aan allerlei slangetjes,toeters en bellen. Het is heftig,heel heftig om haar zo te zien.
Koemelkallergie en Reflux
Dan nog niet wetend dat deze hele gebeurtenis er flink in kan hakken. Want: na een week ziekenhuis hakt het bij thuiskomst er bij mij flink in. Een paar weken na de kraamweek is ons kleine rustige meisje veranderd in een baby dat veel,heel veel huilt. Hele dagen ben ik met haar in de weer. Vriendlief werkt en als hij thuiskomt komt hij in een chaos. De huisarts wijdt het aan krampjes.. Wij vertrouwen het niet en overleggen met het consultatie bureau. Zij denken direct aan koemelkallergie en/of reflux. Uiteindelijk denkt ook de kinderarts, (na eerst even gezegd te hebben dat het wel is aan ons kon liggen?!) toch dat het misschien wel eens koemelkallergie en reflux kan zijn. Met andere voeding voor de koemelkallergie gaan we naar huis. En een afspraak later ook nog met medicijnen voor de reflux.
Alles een plekje geven
De eerste dagen merken we geen verschil. Maar na 1,5 a 2 weken wordt ons meisje ineens rustiger. Ze spuugt minder,drinkt beter en huilt minder. We zijn nu wel al ruim 3,5 maand verder.. Ik ben op, mijn verlof zit erop maar ik kan niet meer. Wat is er allemaal gebeurd? Het is aan een flits aan me voorbij gegaan. De hele geboorte,de tijd erna alles herhaalt zich continue in mijn hoofd. Waarom wij? Waarom is dit gebeurd? Waarom hoor je van iedereen dat de geboorte zo mooi was? Na 2 uur al lekker naar huis.. en een roze wolk van genieten weken erna… heel ver weg voelt die roze wolk. En werken? Hoe dan? Ik huil veel, ben echt op en moet echt bijkomen van deze hectische tijd. Gelukkig geeft mijn werk mij de ruimte dit alles te verwerken. Maar ik kan het niet alleen. Ik krijg hulp van een therapeut. Deze gesprekken zijn fijn. Ik krijg tips om dit alles een plekje te gaan geven. Nu ruim 8 maanden verder ben ik langzaam aan aan het terugkeren op de werkvloer. Ik voel mij beter, denk niet meer dagelijks aan de heftige tijd. De oude? Nee dat nog niet, maar wel heel goed op weg. Ik ben daar blij mee. Eindelijk kan ik genieten, genieten van ons mooie, lieve dochtertje van nu alweer 8 maanden. Wat waren het zware maanden. Maar wij kijken nu voorruit, we proberen het een plekje te geven en hopen dat ons meisje zich goed zal verder ontwikkelen en wij weer kunnen gaan genieten van de tijd met haar.
Dankjewel voor het lezen.
Marieke Reageren
Wat heftig zeg. Ik herken veel in je verhaal, ook wij hadden geen roze wolk en een huilbaby. Ik wens je veel geluk en plezier samen met je kindje. Ik hoop dat jullie nu echt gaan genieten.
Liefs
Paula Reageren
Alsof ik mijn eigen verhaal lees, lieve Carmen. Mijn meisje is nu 21 maanden en weet je, die roze wolk? Daar zitten wij nu op 😉
Loes Reageren
Heel herkenbaar.. Ook bij ons moest even gezegd worden door de kinderarts dat er vaak niks aan de hand is en je gewoon huilbaby’s hebt en dat baby’s dan weer reageren op de ouders.. Gelukkig hebben wij ‘maar’ 8 weken moeten op de uitkomst reflux en hebben we nu een superblij baby! Maar die eerste 8 weken krijg ik niet meer terug.. 😢 Geniet van al het moois nu!
Nancy Reageren
Jeetje heftig zeg. Heeft de arts echt gezegd dat het huilen van jullie meisje wel eens aan jullie kon liggen??? Waar haalt hij of zij het lef vandaan. Vreselijk voor jullie. Ik wens jullie al het goede toe.