Dat Vincent vorige week ging klimmen hoef ik niet meer te vertellen. Wat ik daar van vond ook niet, want dat heb ik jullie al uitgebreid verteld. Wat ik wel nog graag wilde vertellen is hoe het voor de kinderen was, die week zonder hun papa. Ik blijf mij daar namelijk elke keer weer over verbazen.
De eerste keer dat Vincent bergen ging beklimmen en daarmee een week weg was, hadden wij Sophia nog niet en waren Senna en ik een week samen. Wat ik mij daar nog heel goed van kan herinneren is dat Senna er echt last van had dat zijn papa er niet was. Senna was toen twee jaar oud en het was toen ook nog vrij lastig uit te leggen aan hem waar Vincent was. Ik vertelde dit natuurlijk wel, maar het besef is er natuurlijk niet zo sterk als dat hij nu op vierjarige leeftijd heeft.
Een week is maar een week
Een week is maar een week en wat ik dan gewoon probeer is om die week zo veel mogelijk vol te plannen zodat er voldoende afleiding is. Ik laat Senna ook kiezen wat hij graag zou willen, en de regels worden hier in huis iets losser. Voor ons werkt dit prima. Want hoe dan ook, ik merk dat mijn kinderen er toch last van hebben dat hun vader er niet is. Ik merkte dit al aan Senna doordat hij in de nacht vaak overstuur wakker om zijn papa riep, en ik merkte het afgelopen week ook aan Sophia.
Kleine Koala
En alhoewel het logisch is dat de kinderen hun vader ontzettend missen blijf ik mij elk jaar maar weer verbazen over de impact wat het op de kinderen heeft. Sophia hield mij bijvoorbeeld continue nauwkeurig in het oog. Wanneer ik ook maar een seconde van de radar verdween begon het huilen al. Wanneer ik haar vast hield en zij had ook maar enig idee dat ik haar zou loslaten klemde zij zich als een kleine koala aan mij vast. Ontzettend snoezig. De eerste dagen dan. Na een paar dagen werd het vooral heel vermoeiend.
Laten huilen
Vermoeiend, alleen vond ik wel dat ik als moeder zo veel mogelijk naar haar moest luisteren. In die zin dat als zij op zoek was naar veiligheid, dat zij die dan ook kreeg. En natuurlijk heb ik haar weleens even laten huilen hoor. Op gegeven moment werd zij in de nacht zo vaak wakker dat ik het gewoon even niet meer trok. En weet je, dat is prima. Zolang je kindje maar weet dat mama altijd in de buurt is.
Kinderen zonder hun vader
Ook voor Senna was het dit jaar lastig alhoewel hij het super heeft gedaan en heel erg lief was. Vaak is het met kindjes zo dat zij elkaars gevoelens versterken en die wisselwerking merkte ik bij mijn kindjes. Oh en toen Vincent weer huis was: die reacties van de kinderen waren fantastisch om te zien! Ik had gedacht dat Sophia misschien wel zou gaan huilen maar daar was helemaal geen sprake van. Vanaf het eerste moment dat zij Vincent weer zag verscheen er een mooie grote lach op haar gezicht .
Voor ons is het dit jaar dus weer voorbij. En wat ging het snel. Over een week gaan Vincent en ik allebei naar Berlijn en zullen de kindjes uit logeren gaan, ook heel erg spannend!
Zijn jouw kindjes weleens zonder vader geweest en hoe reageerden zij hierop?
Volg jij mij al via,Youtube, Bloglovin , Facebook, Instagram en/of twitter?
Simpel,met een snufje liefde. Reageren
Voor kindjes heeft het inderdaad vaak een grote impact. Hier is mijn man voor zijn werk weleens maanden van huis weg en ik merk het altijd heel erg aan de kinderen wat logisch is. Ik plan die weken ook met meer activiteiten en de regeltjes worden ook wat losser.
Lilian Reageren
Jay heeft al moeite met 1 dag zijn papa missen als hij aan het werk je. Hij roept te de hele tijd papa. Ik kan mij voorstellen dat het met een week al helemaal een probleem is. Gelukkig zijn jullie nu weer lekker samen.
Marije Reageren
Goed dat het ondanks alles toch heel goed js gegaan! Het is natuurlijk ook nims aan, ‘zomaar’ je vader een weekje weg! Wel fijn dat jullie elkaar vrij laten om dit soort dingen te doen, ondanks dst het moeilijk is.
Vlijtig Liesje Reageren
De mijne zijn nu wat ouder, maar ik herinner me niet dat ze er erg op reageerden. Ze waren geloof ik erg accepterend.
Wendy Reageren
Toevallig is mijn man nu 3 weken voor zijn werk weg. Zelf heb ik het idee dat de kindjes er weinig last van ondervinden, de oudste is 2 en beseft wel dat papa er nu niet is maar ik heb niet het idee dat hij al doorheeft dat hij al zo lang weg is. Gelukkig maar. Ik ben wel heel benieuwd hoe het straks zal zijn als hij wat ouder is.
sandra Reageren
Toevallig vorig weekend dat mijn vriend een weekend naar de Formule 1 in Italie ging. Ze zijn al wat ouder maar vooral de jongste had er wel last van en riep regelmatig in tranen dat hij naar papa wilde… Maar je hebt het weer overleefd! Veel plezier alvast in Berlijn!
Gerlinde Reageren
Wat fijn voor papa om zo verwelkomd te worden weer. Mijn tweede dochter heet trouwens ook Sophia 🙂
Gelukkig vonden ze het hier altijd wel best, zonder papa. Maar de afgelopen twee jaar was de man veel thuis, dus toen ie weer vaker weg was, vonden ze dat raaar! 😉